Die Ewige Vrees

Ek het nou die dag op ons stoep gestaan en staar na 'n stok-insek wat doodstil teen die muur gesit het. Ek het nog nooit een teen gesien 'n muur nie. Of teen 'n boekrak nie. Of op 'n tafeltennisblad nie. Of op die been wat oorbly as die familie 'n skaapboud opgeëet het nie.

Nadat ek die bogenoemde 50/50-oomblik ingeneem en verteer het, het ek vorentoe gekyk en gekyk hoe vissies jubelend uit die water spring en bleshoendermannetjies met mekaar baklei oor die enigste wyfie in die dammetjie wat nie ver van ons agterdeur af is nie. Ek was net te dankbaar vir woorde dat ek deel van hierdie skepping kon wees. Dis toe dat die alarm afgaan in my spinnekoprisikominimeringsbeheersentrum. 'n Telegram verskyn in my brein met die woorde "Kyk op". Ek kyk op. En daar sit die etter. Reg bokant my kop teen die deurkosyn. Die grootste Huntsman-spinnekop wat ek nog in Australië gesien het. Dis basies hulle weergawe van die reënspinnekop in Suid-Afrika.

Ewe skielik was die deur waardeur ek sekondes terug rustig gesuiker het met my middagkoffie in my een hand, versper deur 'n ondeurdringbare, vrees-geskepte newel van beton. Gelukkig het ek 'n geel belt in Judo en is ek dus vertroud met die Judo-vooroor-rol terwyl jou oog nooit van die vyand afgehaal word nie. Jy mors ook niks van jou koffie nie. Nadat ek die veiligheid van die huis bereik het, kon Doom die res doen...

Ek kry toe hierdie prentjie en kan aan niks ergers dink nie. Die enigste silwer randjie waaraan ek kan dink is dat ek reeds op die porseleinperd sal sit met my broek om my enkels en dus sal ek nie die skok en vrees hoef te probeer inhou nie.